KEHANET

 

Kehanet büyücülerinin efsunlu sözleri kapladı evreni. 

Kaçın ve kurtulun. 

Gelen kötülük şövalyeleri çığlık çığlığa bağrışan,

 Mazlum insanları kara gölgeleriyle boğdular. 

Asırlardır kötülük adına nasırlaşmış elleri, 

Gün ışığı görmemiş kalpleri gibi kötülük saçıyordu. 

Bencillikte sınır tanımayan cani düşünceleri karartıyordu yüzlerini. 

Aydınlık yoktu. 

Cehaletin pençesi yırtıyordu gönülleri. 

Edep, haya, ar, namus kalmamış anadan üryan bedenler, 

Şehvetin çılgınlığında savaşır gibi sevişiyordu. 

Olan bitenden habersiz havayı saran efsunlu çıldırtıcı koku onları iyiden iyiye azdırıyor,

 Üzerlerindeki iki parçalık giysilerini birbirlerine parçalattırıyordu. 

Kokunun verdiği sarhoşluk, et yığınlarını bir araya çekiyor, 

çıldırmış kalabalığı birbirlerine çiğ çiğ yedirtiyordu. 

Onca zaman sonra kendine gelen azmış insan güruhundan sağ kalanlar, 

Kanlı et yığınlarının arasından utanarak kaçtılar. 

Çıplak bedenlerini kapatmak için örtü, 

Yüzlerinde ki utancı örtmek için neden aradılar.