Kanatsız Düşünür

                                                                                                       https://sizvebiz.blog/cennet-tam-da-boyle-bir-yer-olsa-gerekti/ Şimdi sizlere, bu güne kadar öğrendiğiniz her şeyin, aslında öğretildiği gibi olmadığını söyleseler. Her şeye  yeniden başlamaya, yeniden öğrenmeye hazırım mı? dersiniz, yoksa bırak allah aşkına, ne saçmalıyorsun, insanlar araştırmış, yazmış, çizmiş. neyin peşindesin,  Amerika’yı yeniden keşfetmeye gerek yok mu? dersiniz.  Doğduğumuz gün ilk ağlama ile nefes alır, gözlerimizi hiç bilmediğimiz bir dünyaya açarız. Büyür, gelişir, yetişkin bireyler oluruz. Zengin köklere mensup  bir aileden geliyorsak, bir bakıma şanslıyızdır,  fakir yada orta halli bir aileye göre. Varlıklı olmak ile yokluk içinde olmak, güzel olmak ile çirkin olmak, şanslı olmakla şanslı olmamak, dezavantajlı olmakla normal gelişim gösteren biri olmak, zeki olmak ile zeki olmamak  gibi saymakla bitmeyen tezatlamaların arasında, neden bu ikilemlerin  iyi ta

         https://www.dekoristland.com/urun/soyut-kanvas-tablo-42                İçin, için yanan ateşin, alev nefesli bir ejderhaya dönüşebileceğinden habersiz yaşıyordu çocuk. Çocukluğun verdiği saflık, duruluk deryasında ilerlerken, zaman denilen kavram. Yağmur damlalarıyla ıslanan saçları, o küçük alnından yüzünün derinliklerine doğru inen şelaleler gibi yol bulurken, her bir saç teli ayrı bir duygunun karakterine bürünüyordu. Her biri ayrı bir çıkmazın izlerini taşır gibi. Öfkeli iri siyah gözleri yaşam denilen sokak aralıklarında bir çıkış yolu ararken, sıkılmış yumruklarından güç alıyordu.        Yağmur şiddetini arttırarak kıyasıya büyüyen damlalarıyla çocuğa meydan okumak ister gibiydi. Bilebilir miydi yağmuru, demiri kor parçasıyken dağlayıp adam eden küçük bir su damlasıydı o. Çocuk biliyordu ne varsa fıtratında yaşayacaktı, bütün yapmak isteyip yapamamalarına nispet. Gün karanlığa teslim ederken ruhunu, yağmurun ardından doğan güneşin yedi rengini görebilme umuduyla deri